کد مطلب:24475 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:30

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چرا فيوضات و عنايات الهي فقط در موقع دعا و رياضت شامل انسان مي شود؟

اولاً: فيض الهي همواره در سراسر عالم ساري و جاري است و همگان از عنايات بي پايان او بهره مي برند. ثانياً: پيدايش اين حالات در واقع ادراك ما از واقعيتي خارجي است كه در شرايط خاصي پديد مي آيد، و لزوماً دليل آن نيست كه در ديگر مواقع عنايتي نيست، بلكه ما درك نمي كنيم؛ زيرا درك آن تابع شرايط روحاني ويژه اي است كه نتيجه عملي است كه انسان انجام داده است. ثالثاً: چنان كه در فلسفه و عرفان به اثبات رسيده است، فاعليت فاعل براي تحقق يك چيز كافي نيست و قابليت قابل نيز لازم است و انجام يك سري عبادات و پالودن نفس از رذايل، قابليت فيض گيري از عنايات الهي را فراهم مي كند و هر كه در اين زمينه كوشاتر و خالص تر باشد، قابليت بيشتري كسب نموده ولاجرم فيض افزون تري نيز دريافت خواهد كرد. رابعاً: اين كه برخي از امور از طريق دعا به دست مي آيد، از آن رو است كه خداوند نظام عالم را براساس نظم و ترتيب علّي و معلولي آفريده است و اين سنت نه تنها در موجودات طبيعي است؛ بلكه در سراسر هستي - چه در ماديات و چه در امور غير مادي - جاري است و دعاي خالصانه و ارتباط با خدا يكي از علل ماورايي تحقق يك سري امور است و اين هرگز به معناي تلقين نيست؛ هر چند كه دعا كار كرد تلقين را هم دارد؛ ولي اصل اثر بخشي دعا حقيقتي وراي اين حرف ها است. خامساً: اين كه گفته ايد اين روح ماست كه بزرگ تر مي شود» به يك معنا درست است؛ يعني، در اثر دعا و ارتباط با خدا انسان كمال مي يابد و قابليت هاي افزون تري پيدا مي كند، نه اين كه اين مسأله صرفاً تلقين نفس باشد؛ ليكن قابليت قابل به تنهايي و بدون فاعليت الهي چه تأثيري مي تواند داشت؟